Eind 2008 kwam Roger Moore naar Nederland om zijn biografie "Voor altijd James Bond" te promoten. Ik werkte toen nog op Schiphol en Moore kwam signeren in de grote winkel op Schiphol Plaza. Hij was er samen met zijn vrouw Christina Tholstrup, zijn manager en met Marc van Biezen, promotiemedewerker van uitgeverij De Boekerij. Het bezoek was minutieus voorbereid en wij hadden van de manager van Roger Moore nadrukkelijk te horen gekregen dat de beroemde acteur uitsluitend en alleen zijn biografie zou komen signeren. Dat het dus niet de bedoeling was dat er fans tijdens de signeersessie met dvd's, video's, soundtracks of andere memorabilia op de proppen zouden komen. Vanaf het moment dat Roger Moore kwam zitten aan een tafeltje bij de ingang van de winkel, was het in de aankomsthal van Schiphol één grote chaos. Er stonden al vele tientallen fans van de acteur te wachten, maar de toestroom nam daarna alleen nog maar toe. Mensen kwamen uit alle hoeken en gaten met allerlei rotzooi om door Roger Moore van een handtekening te laten voorzien. Betamax banden, elpees, oude promotiefoto's, James Bond posters, speelgoed, Ian Fleming pockets, actiefiguurtjes en nog veel meer. De manager werd helemaal gek en probeerde iedereen zonder boek weg te sturen, maar dat bleek al snel onbegonnen werk.
Roger Moore zelf gaf er echter helemaal niets om. Hij plaatste overal zijn handtekening op, ging gewillig met iedereen op de foto, gaf iedere fan een hand en luisterde geduldig naar alle verhalen. Onvermoeibaar bleef hij lachen en zijn krabbels zetten. Toen het tijd was om te vertrekken, liepen Roger Moore, Christina Tholstrup, de manager, Marc van Biezen samen met mijzelf en John Giphart (de toenmalige bedrijfsleider van de AKO winkels) richting de vertrekhal. We werden achtervolgd door een stoet van fans die Moore wilde uitzwaaien en door verzamelaars die nog op het laatste moment een handtekening wilde krijgen. De manager van Moore probeerde iedereen duidelijk te maken dat de signeersessie voorbij was, maar achter zijn rug ging Roger Moore onverstoorbaar verder met het plaatsen van handtekeningen. Op zijn boek, maar ook op de tientallen dvd's, puzzels, T-shirts en filmposters. Aangezien Moore en zijn gezelschap nog een half uur op het vliegtuig moest wachten, maakte hij kenbaar dat hij graag even wilde zitten in de VIP lounge.
Ik wist van het bestaan van deze luxe lounge op Schiphol, maar had geen idee waar die was en of wij daar zomaar naartoe konden gaan. Ik belde één van mijn contactpersonen bij de luchthaven en vertelde dat ik rondliep met James Bond en dat hij gebruik wilde maken van de VIP lounge. Binnen een paar tellen verschenen er twee medewerkers van Schiphol en werden wij naar de gewenste VIP lounge gebracht. Op de valreep doken er nog een paar hysterische fans van Roger Moore half door de schuifdeuren naar binnen en terwijl de manager bijna een hartaanval kreeg, trok Moore zijn balpen en begon weer te signeren. Toen de fans eindelijk vertrokken, sloten de deuren en kwamen John Giphart en ik - na jarenlang op Schiphol te hebben gewerkt - voor het eerst in de VIP lounge. Een prachtige, luxe ruimte, een drietal half buigende medewerkers achter de bar en een oase van rust. De manager van Roger Moore veegde het zweet van zijn voorhoofd, keek nog een keer nijdig naar mij en gaf Marc van Biezen een korte uitbrander dat niemand zich aan het juiste protocol had gehouden.
Moore gaf ons een knipoog, lachte naar de drie medewerkers achter de bar en ging op een prachtige witte bank zitten. Meteen kwam er koffie en andere drankjes en gingen Marc van Biezen, John Giphart en ikzelf ook maar zitten. Op de bank, tegenover Roger Moore, namen wij een paar slokken koffie en keken ondertussen om ons heen in de hoop dat er geen Japanse Ninja's, Russische huurmoordenaars of andere schurken tevoorschijn zouden komen om James Bond een loer te draaien. De manager van Moore gaf duidelijk te kennen dat wij het niet in ons hoofd moesten halen om rechtstreeks met Moore te praten, maar daar trok zijn vrouw zich weinig van aan. Zij stelde ons een paar beleefde vragen en toonde enige interesse. Moore zat zichtbaar na te puffen van alle commotie en keek een paar keer op zijn klokje in de hoop dat het vliegtuig naar Zwitserland snel zou vertrekken.
Toen hij op een gegeven moment door een speciale en voor ons onbekende deur werd geleid om redelijk anoniem bij het vliegtuig te komen, ging het alarm af. Blijkbaar was het niet de bedoeling dat bezoekers van de VIP lounge via die doorgang gingen. Moore bleef kalm, deed of hij niets hoorde en liep gewoon door, terwijl zijn manager de toestromende douanemedewerkers luidruchtig begon te commanderen. Moore keek niet even achterom en nam ook niet echt afscheid van ons. Het was wel mooi geweest. Ik gaf Marc van Biezen een hand en die ging weer terug naar de uitgeverij. Een geslaagde missie was achter de rug. John Giphart en ik liepen naar de bar om de mensen daar te bedanken. Een mooi meisje van net twintig was nog enigszins in verwarring en vroeg mij in het Engels of dat toevallig Roger Moore was die net was vertrokken. Ze wilde naar de toneelschool en droomde ervan om ooit nog eens actrice te kunnen worden. Misschien dat Moore nog tips voor haar had. Of wij misschien zijn e-mailadres hadden. In het Engels gaf ik antwoord dat ik Eric Moore was, de oudste zoon van Roger. Dat mijn vader graag aankomende actrices hielp en dat ik best wel bereid was om eventuele vragen van haar naar hem over te brengen.
Toen ze meteen pen en papier pakte om al haar vragen op te schrijven, schoten John Giphart en ik onbedaarlijk in de lach. Op de achtergrond ging het alarm nog steeds af. We hadden koffie gedronken met James Bond, in de VIP louche gezeten en kregen er nog voor betaald ook. Toen de aanstormende actrice plotseling doorkreeg dat wij in dat kleine half uur toch echt gewoon Nederlands met elkaar hadden gesproken, werd het tijd de VIP lounge te verlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten