Gebrek aan passie
Goede fantasy is afhankelijk van actie en spanning. Net als thrillers. Natuurlijk is het ook belangrijk dat het goed geschreven is en moet er enige vorm van magie in plaatsvinden. Daarnaast zijn er nog een aantal zaken te noemen en te bedenken die allemaal in orde moeten zijn, maar spanning en actie zijn de kernwoorden voor een goed boek binnen dit genre. Zonder beide elementen is het een hopeloze strijd en zal het boek in de regel niet echt weten te boeien.
Het eerste deel van De Donkere Tijd van Markus Heitz is hier een goed voorbeeld van. Schaduwen boven Ulldart is saai, langdradig en slaapverwekkend. Het bevat helemaal niets van de klasse die Heitz liet zien in zijn geweldige boeken over de dwergen. Het is net alsof de Duitse auteur op automatische piloot een boek heeft geschreven en dacht dat de magie vanzelf zijn intrede zou doen. Niets is minder waar. Het verhaal is te kinderachtig voor woorden en werkelijk niets binnen het eerste deel van deze serie is ook maar enigszins interessant of vernieuwend te noemen. De hoofdpersoon is ongeloofwaardig en maakt binnen het eerste deel een ontwikkeling door die door de rest van het verhaal niet valt bij te houden. Daarnaast maakt Markus Heitz allemaal zijstapjes die het geheel extra verwarrend en onsamenhangend maken. Misschien dat hij de donkere tijd een beetje te letterlijk heeft genomen en een serie zonder enige lichtpuntjes heeft willen schrijven. In dat geval is hem dat met dit eerste deel in een uiteindelijk vijfdelige serie zeer goed gelukt.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik heb Heitz als auteur hoog zitten. Hij heeft ruimschoots bewezen dat hij in staat is om uitstekende fantasyboeken te schrijven. Schaduwen boven Ulldart lijkt echter op het werk van een totaal andere auteur. Heeft hij het voor een veel jonger publiek geschreven? Ook dan is het gebrek aan passie en bevlogenheid niet te verklaren. Het is ruim vierhonderd pagina’s zwoegen en kreunen in een poging het eind te halen in de hoop dat het ergens onderweg toch nog enigszins interessant gaat worden. Om iets te vinden dat ervoor zorgt dat het lezen van dit boek geen totale tijdsverspilling is geweest.
Ik heb het helaas niet gevonden. Het deed mij hooguit beseffen hoe goed de boeken van Markus Heitz over de dwergen wel niet zijn en dat je die kwaliteit blijkbaar nooit vanzelfsprekend moet nemen.
De Donkere Tijd # 1: Schaduwen boven Ulldart
Markus Heitz
Uitgeverij Luitingh
Prijs: € 19,99
Klasse!
Met haar mooie en rustige manier van vertellen weet Karin Fossum de lezer van Veenbrand vanaf de eerste regels in haar ban te krijgen. Verwacht in haar boeken geen gruwelijk geweld en bloedige scenes. Het gaat haar niet zozeer om het hoe maar om het waarom. Om de gevolgen die de misdaad heeft, de ontwrichting van de samenleving, de impact die het heeft op de directe omgeving. Inspecteur Sejer is in de boeken van Fossum daarom vaak meer een observator dan de flitsende of getraumatiseerde speurder die je in veel andere misdaadromans voorbij ziet komen.
Wie de dader in Veenbrand is zie je al redelijk snel aankomen. Niet omdat het zo voor de hand ligt maar omdat de auteur geen moeite doet om het al te zeer te verbergen. Pas tegen het eind begrijp je echter hoe het precies in elkaar steekt en dan heb je al een enorme band opgebouwd met de twee slachtoffers: een jonge moeder en haar zoontje. Het verhaal is eenvoudig, zonder opsmuk maar met een geweldige beleving. Klasse!
Veenbrand
Karin Fossum
Uitgeverij Marmer
Prijs: € 19,95
Verslaafd voor het leven
Haruki Murakami is een zeer begenadigde verteller in een volstrekt eigen stijl. Zijn romans hebben een magische aantrekkingskracht maar vooral in zijn korte verhalen kan hij al zijn talenten ten volle benutten en tentoonstellen. Mannen zonder vrouwen is hierop geen uitzondering. Zoals wel vaker staat de liefde centraal en hoewel alle verhalen op zichzelf staan is er ook een rode draad, zoals dat eigenlijk dwars door bijna al zijn boeken loopt. Liefde, eenzaamheid, muziek, katten en vaak grote hoeveelheden bier. Als je eenmaal een Murakami hebt gelezen ben je doorgaans verslaafd voor het leven en deze bundel is daar weer een nieuw bewijs voor.
Mannen zonder vrouwen
Haruki Murakami
Uitgeverij Atlas Contact
Prijs: 19,99
Tegenvallend
Het thema van Anna is niet zo heel origineel. Het 13-jarige meisje staat er met haar vijf jaar jongere broertje Astor alleen voor als alle volwassenen zijn overleden aan een mysterieuze ziekte. In het (recente) verleden hebben meer auteurs voor deze invalshoek gekozen. Het gaat om de uitwerking en daarin schiet Niccolo Ammaniti over de hele linie tekort. De eerste dertig pagina’s van Anna zijn veelbelovend maar daarna ligt er een grauwe deken van middelmaat over het verhaal . Teleurstellend als je weet dat Ammaniti veel beter kan.
De interactie tussen Anna en Astor komt niet echt tot leven en hoewel er een duidelijke boodschap door het hele boek heenloopt is het snel duidelijk dat het verhaal op de helft al op een dood spoor is beland. Het slot is tegenvallend en vrij abrupt. Natuurlijk is het mooi geschreven, dat is wel toevertrouwd aan deze Italiaanse auteur. Het is alleen niet genoeg om er ook een boeiend en meeslepend boek van te maken.
Anna
Niccolo Ammaniti
Uitgeverij Lebowski
Prijs: € 19,99
Een ferme stap vooruit
Piep zei de muis is het tweede boek van M.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace. Het is tevens een ferme stamp vooruit ten opzichte van zijn debuut, Iene Miene Mutte. Qua spanning, tempo en manier van vertellen ontlopen ze elkaar niet veel, maar het geheel is nu wel beter in balans. Auteur en personages zitten wat beter in hun vel en ook het geheel is meer doordacht. De slordigheden van het debuut zijn grotendeels verdwenen. Het verhaal zit goed in elkaar en bevat ook zeker een aantal originele vondsten. De problemen die Grace heeft met de pers en het politieke gekonkel binnen het politiekorps komen soms wat geforceerd over. De spanning heeft echter altijd de overhand en ook de plot zit nu goed in elkaar. In z’n totaliteit is dit een uitstekende thriller en lijkt Helen Grace klaar om zich definitief te vestigen aan de top van de vrouwelijke inspecteurs binnen het thrillerlandschap.
Piep zei de muis
M.J. Arlidge
Uitgeverij De Boekerij
Prijs: € 19,99
Veelbelovend debuut
Iene Miene Mutte is het eerste boek van M.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace van de politie in het Engelse Southampton. Aan alles merk je dat de auteur die hier debuteert al behoorlijk wat ervaring heeft. Al meer vijftien jaar schrijft hij voor verschillende Britse misdaadseries en het is dan ook geen verrassing dat Iene Miene Mutte zeer filmisch is geschreven. Korte hoofdstukken, beeldende scenes en karakters die in zeer korte tijd toch vrij helder worden neergezet. Het verhaal zit goed in elkaar en met veel vaart verteld, al zijn er ook wel wat schoonheidsfoutjes te ontdekken. Het cliché van de getraumatiseerde inspecteur bijvoorbeeld, dat je al in zoveel andere thrillers tegenkomt. Daarnaast duwt de auteur de andere hoofdpersonen wel heel veel privéproblemen in de schoenen. Het is hem echter vergeven want over de hele linie is het een zeer spannend verhaal met een aardige ontknoping. De vertaling rammelt af en toe een beetje maar over de hele linie is het een veelbelovend debuut.
Iene Miene Mutte
M.J. Arlidge
Uitgeverij De Boekerij
Prijs: € 7,50
