Michael Robotham: Boetedoening

Robotfan

In de reeks van Michael Robotham over psycholoog Joe O’Loughlin en politierechercheur Vincent Ruiz is Boetedoening het vierde deel, hoewel laatstgenoemde in de officieel als standalone gekwalificeerde Nachtboot ook een rolletje had. Na het geweldige Gebroken was ik zeer benieuwd of Robotham het nieuwe verwachtingspatroon kon waarmaken. O’Loughlin is eigenlijk een vrij serieuze man die onder andere omstandigheden misschien zelfs wel saai genoemd kan worden. Vanwege de misdaden die hij moet oplossen gaat dat oordeel niet op, want er is altijd wel iets aan de hand. Het is echter vooral de humor die Michael Robotham in zijn dialogen stopt dat ervoor zorgt dat O’Loughlin in alle boeken die ik tot dusver heb gelezen een interessante en boeiende persoonlijkheid blijft. In Boetedoening is dat gelukkig niet anders. Het boek begint vrij traag en ingetogen. Het is nog niet spannend, maar wel buitengewoon boeiend en vooral het personage van Joe O’Loughlin wordt verder uitgediept. De psycholoog heeft moeite met het feit dat hij niet meer bij zijn vrouw en kinderen woont en krijgt ook steeds meer te maken met de ongemakken van de ziekte van Parkinson. Als de vader van een vriendinnetje van zijn dochter dood in zijn huis wordt gevonden, raakt O’Loughlin betrokken bij het politieonderzoek. 

Beetje bij beetje ontdek je wat er zo ongeveer aan de hand kan zijn, maar je ziet vooral de buitenste contouren. Op de helft van het verhaal weet je nog steeds niet exact wat er speelt, maar wordt je wel langzaam een donkere wereld ingetrokken. Een wereld die voor de meeste mensen niet te bevatten is, waar seksueel misbruik en geweld hand in hand gaan en waar alle normen en waarden zijn ingeruild voor macht en overheersing. Als er dan ook nog eens kinderen bij betrokken zijn, dan is de smerigheid van de misdaden waar O’Loughlin samen met Ruiz tegen moet vechten feitelijk met geen pen meer te beschrijven. Robotham heeft er echter een uitgekiende modus voor gevonden, door niet teveel in detail te treden maar wel de beklemmende en uiterst schimmige sfeer bij je op te roepen. De mensen die zich in het wereldje van seksueel misbruik begeven kruipen bijna letterlijk onder je huid en het is absoluut niet moeilijk om een gruwelijke hekel aan hen te krijgen. Robotham doet dat op meesterlijke wijze. Op driekwart van het boek komt de tweede verhaallijn over de moord op een vluchtelingengezin ook op stoom en neemt de spanning toe en bereikt het soms een bloedstollend niveau. Niet alleen van de onderhuidse spanning maar ook van afschuw moet je af en toe slikken om te verwerken wat je krijgt voorgeschoteld. Je krijgt een kijkje, rechtstreeks in de stinkende muil van Het Kwaad. Kinderlokkers, pedofielen en andere monsters die kinderen misbruiken staan op de onderste treden van het menselijke ras. Robotham brengt het erg dichtbij en tijdens het lezen ontkom je bijna niet aan de aandrang om nog even extra te checken of je eigen kinderen wel veilig thuis zijn. 

Je mag je afvragen hoe het komt dat een psycholoog steeds een beter voorgevoel heeft van wat er kan gaan gebeuren dan ervaren en in het boek toch vrij capabele politierechercheurs en dat maakt het verhaal soms wat minder geloofwaardig. Natuurlijk zie je dat ook vaak in andere boeken met seriepersonages en het valt mogelijk ook niet altijd te voorkomen. Robotham balanceert soms op het randje, maar komt daar uiteindelijk toch mee weg. Het laatste kwart van het boek is spannend en de twee verhaallijnen komen – iets wat gekunsteld – bij elkaar. In z’n totaliteit is dit vierde deel kwalitatief wel minder dan Gebroken maar erg veel scheelt het niet. 

Eén ding is duidelijk: ik ben inmiddels een echte Robotfan.

Op naar deel vijf!


Boetedoening
Michael Robotham
Uitgeverij Cargo
Prijs: € 12,50