Mensen zitten vol met vooroordelen. Ook als het gaat om boeken. Het kan in een boekwinkel voor dolkomische situaties zorgen. Zo hadden wij vorig jaar een vrouw met een Brabants accent die duidelijk hoorbaar met een vriendin aan het discussiëren was over boeken en auteurs. De vriendin komt regelmatig bij ons in de winkel en koopt graag thrillers. De Brabantse was blijkbaar van mening dat ze haar vriendin uit Almere wel het een en ander kon bijbrengen op het gebied van boeken. Ze wist namelijk precies wat goed was en vooral wat niet goed was. Zonder nuances, uiteraard. Zwart/wit. In dit geval was de vrouw ervan overtuigd dat mannelijke auteurs niet kunnen schrijven. Niet een bepaalde auteur waarvan een gelezen boek slecht was bevallen, maar alle mannen op een grote hoop. Nooit aan beginnen. Gewoon links laten liggen. Niet eens naar kijken. Altijd kiezen voor een vrouwelijke auteur. Succes gegarandeerd. Boeken van mannen zaten namelijk vol met geweld, seks, vooroordelen en slechte dialogen. Daar moest je als vrouw heel erg ver weg van blijven. Vrouwelijke auteurs daarentegen schreven met een veel mooiere pen, wisten gevoelens perfect te beschrijven en riepen in hun boeken een heel scala van emoties op bij de lezer. Daar kon een man nooit aan tippen.
Wat is dan je favoriete auteur? Een zinnige vraag van de vriendin. Die keek wat sceptisch en wilde wel eens wat voorbeelden. Mogelijk las ze al sinds jaar en dag de verkeerde boeken. Had ze nooit iets van gemerkt. Je bent echter nooit te oud om te leren. Je zag het haar gewoon denken. Hoewel ze ook iets argwanends had. In haar handen had ze het laatste boek van Lee Child en ze keek ook steeds naar de nieuwe van David Baldacci, die in een grote stapel op één van de tafels lag. Die wilde ze overduidelijk ook kopen. Maar ja, dat was net als Lee Child natuurlijk wél een man.
Deon Meyer! Het kwam er overtuigend uit. Dat was het beste wat je maar kon kopen. Een auteur uit Zuid-Afrika. Vooral de boeken met inspecteur Bennie Griessel in de hoofdrol. Een geweldige serie. Die naam was overduidelijk niet zomaar gekozen. Dat was een steek onder en boven water richting haar mannelijke collega’s. Griessel. De betekenis is in het Zuid-Afrikaans hetzelfde als in het Nederlands. Griezel. Engerd. Het gaf aan hoe Deon Meyer dacht over de tientallen inspecteurs die in de thrillers van haar mannelijke collega’s iedere keer weer moeiteloos alle misdaden wisten op te lossen. Met geweld. Zonder enige diepgang. Met inspecteur Bennie Griessel (“Begrijp je: Ben nie griessel. Oftewel: ik ben geen engerd. Zo mooi gevonden! Zo’n mooie taal, dat Afrikaans.”) had Deon Meyer een man geschapen met karaktereigenschappen die je normaal gesproken alleen bij vrouwen aantreft. Gevoelig, eerlijk, meelevend, intelligent en ga zo maar door. Waarmee Deon Meyer duidelijk liet blijken hoe in haar ogen de ideale speurder, de ideale man, zou moeten functioneren.
De vriendin hoorde het allemaal aan en keek af en toe even richting de kassa. Ondanks de vloedgolf aan woorden die ze over zich heen had gekregen pakte ze toch de nieuwe Baldacci. De fan van Deon Meyer leek het niet eens te merken. Die had inmiddels de boeken van Saskia Noort en Simone van der Vlugt ontdekt. Haar vriendin maakte er direct gebruik van en liep naar de toonbank om haar boeken af te rekenen. “Deze graag”, zei ze en toonde een grote glimlach. “Heerlijke boeken”, kwam er meteen achteraan. “Ik heb ook bijna alle boeken van Deon Meyer gelezen”, zei ze vervolgens. “Volgens mij is het een man”.
“Klopt”, zei ik met een knipoog. “Maar dat kunnen we voor nu misschien beter even voor ons houden.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten