Column: De verzamelaar

Eigenlijk ben ik een verzamelaar.

Een liefhebber van boeken die het liefst alles van zijn favoriete auteurs thuis in de kast heeft staan. Op de plank, per auteur en op jaar van verschijnen. Als ik onverhoopt een boek heb gemist dan ga ik stad en land af om dat ontbrekende deel alsnog in mijn bezit te krijgen. Oftewel: een obsessieve verzamelaar. Iets waar veel meer boekenliefhebbers volgens mij last van hebben. Ik wil het boek ook echt zelf hebben. Naar de bibliotheek gaan om het daar te lenen en vervolgens thuis te lezen is voor mij geen optie. Hebben. Hebben. Hebben. En houden. Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo heel erg hou van het lezen van een exemplaar dat al door tientallen andere mensen is gelezen. Waar de koekkruimels uitvallen en waarin je ooghaartjes, snotjes, huidschilfers en andere niet meer te definiëren rotzooi aantreft. Boeken met ezelsoren, gebruikte boekenleggers en handgeschreven notities. Ik wil de eerste zijn die het leest en exact weten wie het eventueel na mij nog gaat lezen. Wat overigens slechts een klein en zeer selectief gezelschap is. Boeken zijn geen gewone gebruiksvoorwerpen, boeken zijn schatten die je moet bewaren en koesteren.

Mijn huis staat vol met boekenkasten. Boeken in plaats van behang of reproducties van schilderijen. Niets is mooier dan al die ruggetjes van gelezen en ongelezen boeken. Niets is dan zo storend als uitgeverijen die steeds maar weer het uiterlijk van een lopende serie veranderen. Natuurlijk begrijp ik de uitgeverij soms wel. Ze proberen hun boeken aantrekkelijk te houden en met een andere omslag weer een nieuw publiek aan te trekken. Of om de verkoop minimaal op peil te houden. Daar profiteer ik als lezer uiteindelijk ook van. Als een serie of auteur niet succesvol is, dan komen er ook geen nieuwe boeken meer. Geen vertalingen, als het gaat om buitenlandse schrijvers. Een andere omslag kan in de boekwinkel een enorm effect hebben, aangezien op bepaalde plekken in Nederland (NS stations, luchthavens) veel van het succes van een boek nu eenmaal afhankelijk is van de visualiteit. Alleen als verzamelaar kan ik mij er vaak flink aan irriteren.

Koop je al jaren de boeken van Michael Connelly, als fan van het eerste uur. Stapt De Boekerij na een aantal jaar plotseling af van het tot dan toe vertrouwde kleurige uiterlijk en gaan ze verder met omslagen van een ander design. Pffff….. Tot overmaat van ramp veranderen ze daarna ook nog eens twee keer het logo van de uitgeverij dat op de rug van het boek is te zien. Een paar boeken later  komen er weer nieuwe inzichten en plotseling worden de boeken in de serie een aantal millimeters groter! In het formaat dat we tot dat moment vooral kennen van de boeken van John Grisham. Niet alleen bij Michael Connelly en De Boekerij gebeuren dit soort dingen. Vorige week verscheen het vierde deel van De Bergmankronieken van Hjorth Rosenfeldt. Wat denk je: plotseling een witte omslag met daarop de helft van een behaarde mannenkop. Uitgeverij Cargo heeft de oude stijl van donkere omslagen vaarwel gezegd. Waarom dan? Liep de serie niet? En wie is die man met die baard? Sebastian Bergman? Ik had een heel ander beeld van hem in mijn hoofd. Dit lijkt net een oudere uitvoering van Hugh Laurie in de serie House. Wat doet die nou weer op de voorkant van een van de meest veelbelovende series van dit moment?

Ook erg is als één van je meest favoriete series een make-over krijgt. Bijvoorbeeld de Boeken van de Zieners van Robin Hobb. Een geweldige trilogie die vrijwel bovenaan mijn lijst staat van meest favoriete boeken. Mooie gebonden boeken. Tot ze een paar jaar geleden opnieuw werden uitgebracht in nóg mooiere uitvoeringen. Oei! Die moest ik dus meteen opnieuw kopen. Hebben. Hebben. Hebben. Uitgeverij Luitingh doet het nog slimmer bij Terry Goodkind. Jarenlang uitbrengen in grote paperbacks en dan plotseling ook goedkopere en bloedmooie gebonden edities voor een leuke prijs gaan maken.  Inmiddels steeds een jaar na verschijnen van de paperback. Die je bij verschijnen natuurlijk meteen koopt omdat je niet nog een jaar wil wachten. Maar ondertussen wel dromen van die gebonden reeks. Met als resultaat dat de meeste delen inmiddels dubbel in mijn boekenkast staan.

Eigenlijk ben ik een verzamelaar.

En een lezer.

Wat is dat soms een hondsberoerde combinatie.